Bergwerk Schwalefeld / Willingen:

Het is alweer eind januari, de tijd vliegt en de winter heeft nog niet echt zijn intrede gedaan in Nederland Kikker-land. We hebben een week einde Duitsland gepland zoals jullie in het vorige verslag hebben kunnen vernemen. Maar voor het vertrek is er nog werk aan de winkel.

Laatste week januari:
We zijn met twee duikteams die naar Duitsland rijden. Ron en ondergetekende rijden zaterdagmorgen met de dames naar het Oosten. Erwin, Paul en Lars vertrekken zondagmorgen.

Team twee maakt twee duiken in Willingen. Ze hebben het plan opgepakt om duik één te gebruiken om een ‘droge foto shoot’ te doen die dan de voorbereiding moet zijn op duik twee. Bij deze tweede duik gaat de camera mee en worden er foto’s gemaakt. Zij zullen als team duiken met het vertrouwde EAN 32 duikgas. Een duikgas dat we voortaan via de compressor handig kunnen vullen.

Team één heeft het plan om op beide dagen één duik te maken zaterdag één duik en zondag ook één duik. De plannen van Ron en Frank liggen wat gecompliceerder. De zaterdag voorafgaande aan het week einde komen ze bij elkaar om ieder hun plan toe te lichten en om te besluiten hoe de duikplannen er uit komen te zien. Wat ze wel al weten is dat zowel Schwalefeld als Willingen diepere duiken gaan worden. Dit wetende is er extra zuurstof en een buffer helium besteld.

Planningen:

Zoals vernoemd is de planning van Ron en Frank wat gecompliceerder. We maken dan ook gebruik van de ervaringsduiken die we gemaakt hebben, kennis, tekeningen en een software programma om onze duiken te plannen.

Schwalefeld loopt vrij stijl naar diepte en blijft dan redelijk op diepte. Dit is typisch een profiel dat we vaak tegen komen bij “man made” caves. Dit maakt het plannen een stuk simpeler. Wat ook nog meewerkt, is de ervaring die we van eerdere duiken hier hebben. Als snel weten we dat we met een TX21/35 als bottomgas starten en voor de decompressie een EAN50 en een 100% meenemen.
De planning is dat we 25 minuten duiktijd hebben en dan de terugreis aanvaarden of we moeten eerder aan onze turn-pressure zitten. Uiteraard houden we rekening met een “+5 minuten runtime” en een “lost decogas”. De planningen worden in de wetnotes geschreven en gecontroleerd, we moeten immers dezelfde tijden hebben.

Willingen ligt even wat anders. We hebben een idee van waar we naar toe willen. Na de T is er een gat aan de linkerkant. Hier zijn we al vaker geweest. Als je eenmaal de jump het gat in hebt gemaakt kom je in een grote ruimte. Hier loopt het naar 30 meter diepte en verder…… Op 30 meter stoppen we altijd omdat ons bodemgas de beperking is. Vaak hebben we ons afgevraagd: wat komt er na deze 30 meter???? Nu plannen we een duik om hier een antwoord op te krijgen.
Stap twee is dan bekijken welk duikgas en hoeveel duikgas we mee gaan nemen. We moeten ook de realiteit niet uit het oog verliezen en de duik plannen met de gedachte dat de watertemperatuur nou niet echt warm te noemen is; ook tijd/watertemperatuur is dus een combinatie om mee te nemen in de overall planning.
We hebben het plan om, in vogelvlucht, het volgende te doen;

• - Op stage naar de jump; EAN32
• - Over op backgas; TX21/35
• - Jump maken en uitzwemmen
• - Inzwemmen en jump opruimen
• - Op stage naar de uitgang; EAN32
• - Deco op EAN32 en 100%

Als we dan kijken hoe we met het duikgas uitkomen, kan het nog best zo zijn dat we het met één stage cft80/EAN32 niet gaan halen. We nemen de diverse scenario’s door en stellen het plan definitief op. We nemen mee per duiker:

• - D12 > TX21/35 bottomgas
• - Cft80 > EAN32 travelgas voor de heenweg
• - Cft80 > EAN travel/deco voor de terugweg
• - Cft40 > 100% decogas

We willen, om gas te sparen, zo min mogelijk inspanning en besluiten om team twee te vragen een stage voor ons weg te brengen en af te hangen op een door ons afgesproken locatie. Een tweede voordeel is dat ze betrokken worden bij onze duik en op deze manier ook een doel hebben. Ze stemmen dan ook gelijk in om de stage voor ons mee te nemen.

Nu dit geregeld is plannen we de duik. We nemen wat extra tijd om de gas-switches te doen en voor het maken van de jump op de heen en terug weg. We houden natuurlijk ook nu rekening met “+5 minuten runtime” en een “lost decogas”. Ook houden we rekening met verlies van “travel gas”. Ook nu worden de getallen weer in de wetnote “opgeslagen”,
Deel één van de voorbereidingen zijn klaar, nu nog “even vullen” en we kunnen.

Vullen:

Zoals gezegd moet er deze keer ook trimix mee en EAN50. Deze duikgassen moeten we dus blenden. Door eerst een D12 zo vol mogelijk met helium weg te zetten en dit daarna met de andere 3 dubbels ook te doen krijgen we het maximale uit de buffer helium. Dan kunnen we alles aan elkaar koppelen met onze overhevel slangen om de gasvolumes gelijk te krijgen. Als de helium tot rust is gekomen kan de zuurstof gevuld worden met als laatste stap optoppen met lucht.
Tijdens het “gas over hevelen” kunnen we stage’s en overige dubbels vullen met EAN32 via de compressor. Zo maken we maximaal gebruik van onze tijd. Ook de cft40 met 100% worden gevuld. Al met al zijn we met vullen alweer 2 avonden in de weer.

Als het vullen klaar is nemen we de flessen mee naar huis. Hier worden de gassen geanalyseerd, duikflessen gelabeld en de drukken gemeten.

Zaterdag Schwalefeld:

Op tijd, zoals gebruikelijk, rijdt Ron de auto voor de oprit inclusief “snack-kar”. De laatste uitrustingstukken worden geladen. Letterlijk de ‘auto vol geladen’ en we kunnen op weg.
We verlaten een nat Nederland in ruil voor een net zo nat Duitsland. Na een bakkie koffie en bijtanken van de auto rijden we verder.
Hier wordt het al snel wit in de bermen. Hoe dichter we ons eind doel naderen des te witter het wordt. Alles is gehuld in een witte deken. Dankzij de navigatie vinden we snel ons hotel dat dit keer in Brilon is gelegen. De omgeving is hier prachtig, het is droog en de eerste indruk van ons verblijf is goed. Wat willen we nog meer!
Het inchecken gaat niet helemaal vlotjes, maar het lukt uiteindelijk toch. We besluiten om direct naar het stads centrum te rijden om een hapje te eten. Nadat dit gedaan is…….duiktijd! we laden alles over van de aanhangwagen in de luxe auto en rijden naar Schwalefeld om eerst de sleutel op te halen. De dames gaan een wandeling maken in de buurt van het hotel dat mooi aan de rand van de stad ligt en direct toegang biedt aan een mooie wandel omgeving.

Parkeren bij Schwalefeld is niet eenvoudig deze keer. De toegang tot de mijn is vol gesneeuwd en de parkeerplek tegenover de mijn ligt vol met opgeschoven sneeuw. Er staan al een paar auto’s dus we moeten tactisch parkeren om niet alle uitwegen te blokkeren.
Als we net alle materialen in de container hebben gezet komen de eerste duikers terug. Ik zoek gelijk contact met de duiker om hem te ondervragen. Het zicht is typisch Schwalefeld-zicht. Niet al te best dus.
We maken de uitrusting klaar en brengen de stage’s naar de waterkant. Ook onze dubbel gaat richting waterkant. We babbelen nog wat met onze Duitse collega’s en starten met omkleden. Het valt gelijk op dat het in de mijn aangenamer is dan in de container. We doen een uitgebreide GUE-EDGE en beginnen aan onze duik.
Ik ben duiker 1 en Ron is duiker 2. De deco wordt door Ron gedaan en we spreken af dat we onze eigen planning volgen en dat Ron zijn X-deep ter controle erbij houdt. Loopt de duik ver van ons duikplan af dan stappen we over op de X-deep. We wensen elkaar een goede duik en verdwijnen de mijn in om daar ruim een uur lang van de stilte te kunnen genieten. Op 6 meter wordt de 100% afgehangen en we vervolgen onze weg om op 21 meter ook onze EAN50 achter te laten. Als snel komen we op een diepte van 38 meter waar het hekwerk duidelijk zichtbaar is dat om de schacht heen staat die dieper gaat. Het zicht is hier opvallend goed, beter dan ik ooit in Schwalefeld gezien heb. We vervolgen de lijn en herkennen de objecten uit eerdere duiken alleen nu in helder water. Van koude is, nog, geen sprake. Uiteindelijk komen we op het punt waar twee pijlen met de punten naar buiten wijzen: beide geven een uitgang aan. We besluiten om terug te gaan en bij de schacht te kijken. We zitten nog binnen onze gas-regel en binnen de afgesproken duiktijd.
Bij de schacht aangekomen controleren we de gas voorraad en besluiten een jump te maken en beneden te gaan kijken. Als de jump eenmaal gemaakt is komen we er al snel achter dat deze schacht snel voorbij de 45 meter schiet. Het is mooi geweest: ‘we call the dive’.
Als de jump is opgeruimd zijn we al weer snel op weg naar de uitgang. We hebben duiktijd overschreden en de diepte die we hebben gepland niet gehaald. Ook duikgas hebben we nog in overvloed, we trekken onze wetnotes om over te stappen op onze back-up planning. Als we op onze deep-stop aan komen gaat Ron over op de planning van zijn X-deep. Nu is het belangrijk om de stops goed door te communiceren naar mij.
Inmiddels tikken de laatste seconden deco op 100% af en kunnen we door naar de oppervlakte. Koud heb ik het niet maar aangenaam warm is ook weer een ander uiterste, dit geldt ook voor Ron. Eerst de dubbel maar afzetten in de container. Weer voelen we het temperatuur verschil tussen buiten en binnen. Voordat de pakken uitgaan de stages uit het water. Even opwarmend nemen we kort de duik door. De conclusie die we beiden trekken is dat de duik geslaagd is op wat kleine communicatie punten na. Hier moeten we beide dus aan werken en dat wordt dan ook gelijk het doel voor morgen. Die duik wordt wat complexer en dan is communicatie nog belangrijker.

Zo de sleutel is af gegeven bij het hotel in Schwalefeld en we rijden, in het donker, terug naar onze dames. We besluiten om alle duikuitrusting, inclusief onze droogpakken mee naar de kamer te nemen. Alleen de duikflessen blijven in de aanhangwagen achter. De auto en aanhangwagen mochten we overigens op de parkeerplaats voor personeel parkeren zodat extra sleep werk ons bespaard bleef. Als we de lobby binnen stappen als twee zwaar bepakte muilezels kijkt het personeel wel een beetje vreemd maar dat vinden wij niet erg.
Eenmaal op de kamers blijken de dames thuis te zijn en al te hebben bekeken waar we vanavond eten. De kisten worden open gezet en na de douche kunnen droogpak en cap mooi drogen in de douche.

Eten doen we in het hotel en we gaan voor het buffet wat simpel maar heel goed is. Die warme hap gaat er wel in. Verder komen we op het idee om team twee even te waarschuwen voor de weersomstandigheden en voor het feit dat het in Willingen wel eens druk kon zijn omdat er een skispring event gaande is. De boodschap is dan ook om vroeger dan normaal te vertrekken en voorzichtig aan te doen. Om de groep snel te bereiken gebruiken we de ,wat ik, de aap-methode noem. Al snel na de berichtgeving volgen de eerste reacties.
Moe en voldaan gaan we daarna te bed om morgenvroeg naar Willingen te vertrekken.

Zondag Willingen:

We nuttigen ons ontbijt om daarna de uitrusting in te pakken. Dit is zo ongeveer routine aan het worden en is dus zo gepiept. De dames zijn ’ingeladen’ met ander woorden we kunnen! We zijn net weg als we contact leggen met team twee. Zij hebben de sleutel opgehaald en zijn al begonnen met opbouwen.
Naast onze teams is er nog een team van drie die met een rebreather de mijn ingaan. We maken een praatje en de sfeer zit er gelijk in. Erwin heeft van de bakker uit Nederland overheerlijke appel flappen meegenomen en heeft zijn carrière als cateraar misschien wel mis gelopen; dank Erwin.

We nemen nog eens door waar we onze stages willen hebben afgelegd. Team één kleed zich aan en voert de GUE-EDGE uit waarna ze al snel onder de grond verdwijnen. Niet kort daarna volgt het Duitse team met de rebreathers.
Ron en ik gaan de uitrustingen opbouwen en controleren nog een keer de duikplanningen in onze wetnotes. De dames zijn inmiddels al onderweg om hun hobby uit te oefenen. Als ik mijn dubbel naar de mijn breng hoor ik dat team één alweer terug komt! En, ja hoor daar is onze Lars. Ik maak nog de opmerking dat de duik wel erg kort was. ‘Tja, handschoen kapot getrokken’ is de reactie van Lars. Gelukkig was het een nultijd duik en had hij zijn seals nog aan het pak zitten zodat niet zijn pak vol loopt.
We duiken met droogpak handschoenen van Kubi. Dit werkt goed, echter sommige hebben hun seal uit de pakken geknipt. Als dan de handschoen lekt kan dit wel een erg natte EN koude bedoeling worden. Lars geeft aan geen hulp te hoeven en ik wacht op de rest van team één.
Als ook Erwin en Paul boven zijn horen we dat alles goed gegaan is en dat de stages op de afgesproken locatie liggen.

Team één ruimt op en gaat eten. Voor Ron en mijzelf is het tijd om te duiken. We hebben de stages in het water geparkeerd en doen onze dubbels aan. Ron is duiker één en ik duiker twee. Na een GUE-EDGE gaan we te water om daar nog een longhose- bubbel- en manometercheck te doen. Eindelijk we kunnen…………

Als we bij de T rechts afslaan duurt het langer voordat we bij de stages zijn dan we verwachte. We wisten wel dat de zwemtijd tot aan de jump 18 minuten zou bedragen maar het beeld en de tijd klopten niet. We liggen nog op duikplanning dus niks aan de hand. We controleren de stage die team één heeft achtergelaten; zitten ze goed vast, zijn ze nog vol en staan de kranen dicht? Check, we kunnen door. Bij de jump aangekomen gaan we over op backgas en hangen de stages af. Ron maakt de jump terwijl ik bij de mainline blijf om hem bij te lichten. Ik merk dat hij de tweede mainline niet ziet en Ron maakt een tie-off aan een steen waarna hij me signaleert te komen. Ik controleer de jump en daarna de tie-off. Omdat ik van boven kom zie ik de mainline en geef dit aan. Als de verbinding een feit is en we beide akkoord gaan zwemen we naar de plek waar we voor het eerst zullen komen……
Al snel komt er een navigation decision we slaan links af nadat we de cookie geplaatst hebben. Alles is hier beneden groter, ruimer en completer. Er komen waarschijnlijk maar weinig mensen meer. Daar waar het in droge tijden waarschijnlijk druk was is het nu zelden dat er mensen komen. De tijd gaat snel en als we bijna op turn-pressure zitten geeft Ron aan terug te willen. Ik beantwoord zijn wens en we draaien om. De jump wordt opgeruimd en ik blijf wachten totdat Ron alles weer in zijn pockets heeft zitten. We pakken onze stages en doen een gas-switch; eerst ik dan Ron. We zwemmen richting uitgang en zien al snel onze andere stages. Ik beslis terug te gaan op backgas, de stage van de lijn te halen en daar op over te gaan. Hier hebben we meer ruimte om de gas-switch te maken en dat lijkt me dus handiger. Nadat we beide over gegaan zijn vervolgen we onze weg. We liggen nu iets voor op schema.
We zijn bij de laatste cookies aangekomen en kunnen aan onze deco beginnen. Nog steeds liggen we een paar minuten voor op de planning. Ik zet de opstijging in en Ron volgt. Met de wetnote bij de hand wordt de deco afgehandeld; van 24 naar 15 meter in drie minuten. We gaan langzaam en bij 15 meter kunnen we gelijk door naar 12. De communicatie gaat voor mijn gevoel beter en het loopt lekker. Als we later de 6 meter deco uithangen geeft Ron zijn X-deep dezelfde tijd weer als de planning die we hadden.

We zijn verenigd met team één die inmiddels terug zijn van het eten en hun foto-shoot gaan doen. Lars heeft ondertussen zijn handschoen vervangen. Ze moeten nog even omkleden de GUE-EDGE doen en dan kunnen ze te water. Niet veel later, als Ron en ik aan het opruimen zijn, horen we de dames al aan komen. Zo te horen hebben die ook lol. Erwin en Paul spelen nog even met sneeuw samen met Jet en Matthea maar moeten dan echt gaan. Wij wensen ze een fijne duik toe.

Als alles is opgeruimd wordt er nog wat gegeten en rijden we richting Nederland. Na een wit Duitsland komen we in het natte Duitsland om vervolgens bij Boxmeer de grens over te rijden. Alweer hebben we een goed duik event gehad met een aantal geslaagde duiken. Er gaan zelfs al stemmen op om in april nog een week einde te prikken met de meiden. Dit valt dan mooi tussen onze duik in Willingen van 8 maart en Frankrijk in. Want in mei staat Lot weer op de agenda.