Duikdag 01; 11 september 2014:

Zoals al voorspeld worden we wakker met het 'ik wil nu wel' gevoel. Deze ochtend is een makkie. Al onze zware duikspullen zitten nog in de auto's. Sommige pakken hun onderpakken en droogpakken om de uitrustingen te completeren. De duikflessen zijn al vol en geanalyseerd waar het labelen natuurlijk bij hoort.

Na een goed ontbijt en nog wat uitleg van Harald kunnen we op pad naar Gouffre de Cabouy. De lunch pakketen worden op het nippertje niet vergeten en dames zwaaien ons netjes uit.
Lars kwam net voor vertrek nog op het geweldige idee om na de duiken de dames te ontmoeten in het altijd pittoreske Rockamadour. Dit vonden de dames een geweldig idee want zij zouden vandaag deze stad een bezoekje gaan brengen. Het merendeel van duikers waren enthousiast over dit idee en zo zou dus geschieden; dat had ik nu weer. Maar samen uit samen thuis. En nog belangrijker eerst duiken.

Onderweg naar de grot vroegen Erwin en ik ons al af of Paul zijn stage had ingeladen......... Die zou jij huren bij Harald. We waren het er over eens dat hij dat niet gedaan zou hebben.
De uitleg van Harald van hoe te rijden werd uitgevoerd en na een tijdje zagen we aan de rechter kant Rockamadour al opdoemen. We vervolgen onze weg ,een stijl grindpad, en al spoedig doemt het pompgemaal dat bij Gouffre de Cabouy staat voor ons op.

We zijn de eerste en parkeren onze auto's. De reden om naar Gouffre de Cabouy te gaan is dat het hier in september meestal goed zicht blijkt te zijn, de laatste reports over het zicht positief zijn en het is onze eerste keer. Spannend dus en zijn dan ook erg benieuwd wat we gaan zien.
De grot loopt vrij snel naar diepte waarna ze wat ondieper wordt. De gangen zijn groot en hoog.

Eerst maar de duiksets opbouwen en het materieel naar de waterkant brengen. Het vermoeden dat Puff zijn stage vergeten is wordt bevestigd door Paul. Op zich geen probleem omdat dit team de stage wilde droppen om spare gas te hebben, er wordt dus een andere stage meegenomen. Er is dus meer dan voldoende gas tot onze beschikking. De dubbels parkeren we mooi op de muur. Dit zijn een soort van vaste dammen die aangelegd zijn. Duidelijk is te zien dat het water erg laag staat in deze waterbekkens. De stages, indien van toepassing, worden aan de waterkant geparkeerd. De teams zijn bekend en ieder voert een GUE-EDGE uit alvorens we te water gaan. Inmiddels is er al een team weg als de twee andere teams op het punt staan te vertrekken richting rotswand om de mainline naar beneden te volgen. Een tweede team heeft dan problemen met een primary light. Team leden die nog niet weg zijn wachten even om te kijken of het probleem op te lossen is. De primary light brand weer dus gaat het tweede team richting ingang van de grot en verdwijnt onder water. Het laatste team doet nog een materieel check en verdwijnt spoedig onder water. Als alle teams weer veilig aan de oppervlakte zijn lijken het wel een paar kleine kinderen die voor de eerste keer naar een pretpark zijn geweest……Wat een enthousiasme! Dit geldt voor alle teams, maar al snel zien we dat één teamlid weg is met de auto. Direct worden er vragen gesteld: wat is er gebeurd??? We worden gelijk geïnformeerd en daarmee gerust gesteld. De primary light die problemen gaf is dit stug blijven volhouden. Nog voordat het team de ingang van de grot had bereikt was er sprake van een primary light failure. Met andere woorden: einde duik! Dit is de enigste juiste beslissing en die is door het team dan ook gemaakt hoe zuur het ook mag zijn. Veiligheid staat te allen tijde op de eerste plaats. Een van de teamleden is nu onderweg naar Harald om een lamp te halen. Dit is qua afstand nog te doen om op tijd nog terug te zijn voor duik twee. Haast en stress is dus niet aan de orde. De overige teams zijn, terecht, dol van enthousiasme. Prachtige kleuren, mooie structuur, geweldig zicht, veel ruimte, ………. Iedere grot heeft zo zijn eigen mooie kanten. Om dit in tekst uit te leggen is onmogelijk, je moet dit meegemaakt en gezien hebben. We hebben een mooie duik gehad om te beginnen en hopen dan ook dat dit vanmiddag ook gaat gelden voor het ‘droge team’.

Eerst maar onze pakken uit en de wolletjes te drogen hangen. De temperaturen zijn goed en het duikers zweet kan dus mooi even uitdampen.

De lunch nuttigen we mooi onder de schaduw van de bomen. We hebben de tijd want we willen een surface interval van 3 uur voordat we weer te water gaan.

Ondertussen is ons gehele team compleet en wordt de duik nog eens beleefd door er over te vertellen. Niet alleen de leuke dingen maar ook de primary light failure komt ter sprake. Vanavond wordt er gekeken of we de lamp kunnen repareren of niet. In ieder geval hebben we nu licht voor alle leden van het team en wordt er al snel uit gekeken naar duik 2 van die dag.

De pakken gaan weer aan, het is tijd voor duik twee. Het duikteam dat vandaag zijn eerste duik maakt gaat voorop. Zij verdwijnen onderwater en gaan hun avontuur tegemoet.

De overige teamleden staan tot hun middel in het water om ook te vertrekken totdat één van ons haast krijgt om juist het water uit te komen??

Een antwoord op de vraag ‘wat ga je doen?’ komt er niet echt. De duiker is te druk…….hij wordt nat door een rits die net niet helemaal dicht is blijkt. Er worden dus gelijk al grapjes gemaakt over nieuw aan te schaffen droogpakken met waterkoeling.

Als de teams weer boven zijn blijkt het al vrij laat in de middag te zijn. Ons “support team” heeft dan ook al contact met ons gezocht: waar blijven jullie?

Erwin en ik gaan in ieder geval nog wat boodschappen doen om gereedschap te kopen voor een eventuele duiklamp-reparatie. Kom ik mooi goed weg en kan ik Rockamadour over slaan.

De rest realiseert zich ook dat het m.b.t. de tijd niet reëel meer is om naar Rockamadour te rijden.

Bij aankomst thuis begint het ritueel van uitpakken van de duikuitrusting. De pakken hangen we te drogen en de gebruikte duikflessen gaan naar de vulruimte van Harald. We geven door wat voor duikgas we morgen nodig hebben en ons relaxen kan beginnen. Uiteraard wordt de dag met ons support team nog even doorgenomen.

Een poging om de duiklamp te repareren moet worden gestaakt. We hebben niet het juiste gereedschap en middelen om dit betrouwbaar te doen. We besluiten dan ook om de gehuurde duiklamp de gehele trip te gebruiken.

Tijdens het avond eten wordt er gesproken over duikdag twee. We krijgen wat lokale informatie en besluiten om naar Emergence du Ressel te rijden voor twee duiken. Voor Ron en Frank is dit bekend terrein en voor de overige teamleden wordt het weer een nieuwe ervaring. 

Duikdag 02; 12 september 2014:

De wekker is gezet en ik sta op om 06:30uur. Al snel sta ik in de start modus en loop richting vulruimte waar onze duikflessen staat te wachten om nat te mogen worden, we zullen ze niet teleur stellen.

Ik maak een begin aan het analyseren, labelen en druk meten van onze duikflessen. Een heel karwei gezien de hoeveelheid duikflessen. Het duurt niet lang voordat ook Ron present is en samen gaat het een stuk sneller, zeker omdat we op elkaar ingespeeld zijn in wie wat doet.
De overige teamleden komen aangereden, die slapen elders, en nemen de duikflessen die klaar zijn mee om in te laden.
Het verloopt voorspoedig, nog even de duikpakken en duiklampen in de auto en we kunnen ontbijten.

De dames gaan mee naar de waterkant voor de "support". Zij willen een wandeling maken als wij in de grot zijn. Het weer is perfect dus dit wordt weer een mooie dag, is een ieder zijn gedachte.
Bij Emergence du Ressel aangekomen is het al een drukte, dit was te verwachten. We kunnen nog een plekje bemachtigen en maken een begin met het naar beneden brengen van de uitrusting. Bij de waterkant in de schaduw die de bomen geven slaan we ons kamp op.

Als de duiksets zijn opgebouwd en hun weg naar beneden hebben gevonden zijn de eerste duikers al weer uit het water. Navraag bij duikers leert ons dat het zicht goed is op de ingang na. Dit was te verwachten met deze drukte. Het is echter geen probleem, maar benadrukt wel dat we alert moeten blijven.
Lars wil met Paul een fotoshoot doen en zij zijn deze aan het doornemen. Erwin en Symon gaan bij de T rechtdoor en volgen zo het ondiepe deel. Ron en ik besluiten om bij de T rechts te gaan om vervolgens een jump te maken naar het ondiepe deel waar Erwin en Symon ook zijn.

Een ieder neemt zijn GUE-EDGE door en zwemt richting mainline. Hier staat ons “support team” nog om ons uit te zwaaien en wij vertrekken de stilte in………..

Ik ben duiker één en ga voorop. Na de jump te hebben gemaakt zien we Erwin en Symon net voor ons hun weg vervolgen. We markeren de lijn met een wasknijper, keren om en vervolgen onze weg naar het diepere deel. Op 30 meter diepte houdt het voor ons duikgas op. We verkennen de ruimte en besluiten onze duik te eindigen. Tijdens onze duik komen we andere teamleden tegen die eigenlijk allemaal wel last moeten hebben van een lekkend duikmasker; die brede smoelen en vrolijke gezichtjes zegt voldoende.

Wederom een geweldige ervaring voor ons allen. Dit blijft een mooie grot. Is eenvoudig in navigatie en met de duikgassen die we bij hebben is hij zeker goed te verkennen. Eenmaal terug volgt het ritueel dat we gisteren ook hebben doorlopen. Lunch, wisselen van duikflessen en rust. We willen weer een surface interval van 3 uur voordat we te water gaan.

Duik twee zal óók een gemeenschappelijk doel hebben. We plannen een fotoshoot, die wordt gedirigeerd door Lars.
We krijgen de instructies en nemen de duik door. Na de shoot gaat een ieder zijn weg met zijn eigen doelen.

We willen allemaal wel een leuke foto als aandenken dus doen we ons uiterste best om er nog perfecter bij te liggen dan normaal.
Als de foto’s zijn gemaakt vervolgt een ieder zijn weg om aan het einde van de duik duikgas achter te laten en mooie foto’s mee te nemen als herinnering.

Ron en ik doen op 6 meter een stop op zuivere zuurstof om onze duik af te sluiten. Lars en Paul zijn al aan de wal. Erwin en Symon volgen ons een paar minuten later. Het span is compleet en al snel is het weer gezellig druk.
Tijdens onze bezigheden(voor en na de duik) maakt onze hof fotografe zoveel foto’s dat ik me echt afvraag wanneer dat rolletje nu vol is. Dat zijn we niet gewend om zoveel op de foto te staan, maar het is achteraf zeker leuk als naslag werk. We hebben met zijn allen uiteindelijk plezier in wat we doen en hoe we dat beleven en dat is uiteindelijk waar het om gaat.

Voldaan rijden we terug naar huis. Vanavond is het BBQ, dat wordt dus smullen. Maar voor het zover is moet er nog het een en ander gebeuren. We hebben nog een duikdag dus de auto’s gaan weer leeg. Duikpakken en wolletjes worden te drogen gehangen. Duiklampen gaan aan de lader en Harald zijn vulruimte komt weer vol te staan met duikflessen.

We hebben het ritme te pakken en er is dus wat extra relax tijd. Hägar is dan ook een gewillig slachtoffer om even mee te spelen.

Tijdens het eten worden de opties voor duikdag drie besproken. Al snel zijn we het er over eens dat dit Trou Madame gaat worden. De kanttekening die door Ron en mij gemaakt wordt is dat we dan één duik zullen maken. De reden is dat het een hele klim is om überhaupt alle materieel aan de waterkant te krijgen. De waterstand is laag wat inhoud dat we de grot in moeten kruipen.

Het komt er op neer dat we oud worden en dat de jongeren wel even laten zien dat het wel meevalt; kwestie voor doorzetten. Wat ze echter niet in de gaten hebben is dat wij wel de kennis en ervaring hebben en zij niet. Wel je houdt elkaar scherp en jong zal ik maar zeggen.
Na het eten besluiten we de duikgassen vast te analyseren en de duikflessen te labelen. De dames laten weten mee te gaan naar Trou Madame. Het ligt mooi in de bossen en dus erg geschikt voor een wandeling.

Duikdag 03; 13 september 2014:

Na ontbijt en inladen van ons materieel zijn we er klaar voor. Trou Madame here we come…. Het weer is geweldig en onderweg vergapen we ons aan de mooi uitzichten. Dalen die bedekt zijn met wolken, daarboven een strak blauwe lucht.

Bij aankomst weten de meeste niet wat we nu eigenlijk gaan doen midden in het bos. Na een kleine wandeling langs het water en door de droge bedding van de rivier beginnen er toch wat vermoedens te komen dat we nog heel wat werk hebben. Zouden ze dan toch gelijk krijgen….één duikje???

Frank heeft lijnen en karabiners bij. Hiermee willen we voorkomen dat we op de tocht langs de berg niet uitglijden. Het is relatief stijl en op sommige stukken glad door bladeren die op rots liggen. Uitglijden is zo gebeurt, is de ervaring, dus een ieder is gewaarschuwd. Ook dit hoort bij het avontuur dat we grotduiken noemen.

Als alle materieel bij de ingang is moet er nog heel wat gebeuren. Nu kunnen de D12’s de grot in. Al kruipend

worden de eerste meters afgelegd. De grot is hier laag en het is dus de enige
optie. Nu terug om de ademautomaten te halen en de set verder op te bouwen in de grot.

Als we weer buiten staan een hapje eten en drinken. De duikteams worden gevormd en de duiken door genomen. Als de droogpakken aan zijn verdwijnen we in de spelonken der aarde in een donkere vochtige wereld. Voor maar een handje vol mensen is dit te snappen; wij vinden het geweldig.

Duikteam één is inmiddels al onderwater verdwenen. Wij hebben besloten om met een team van vier te duiken.
We komen droge sumps tegen en vinden het verstandiger om met vier duikers bij elkaar te blijven. We zetten onze D12’s in het water en blazen de wings op voor drijfvermogen. Hierop leggen we de vinnen. We lopen door het water terwijl er één teamlid ons bijschijnt met een back-up lamp. Als we voldoende water onder de voeten hebben om te staan draaien we de rollen om. Hier staan we dan, met het hoofd tegen het dak van de aarde en tot ons middel in het water. We helpen elkaar de uitrusting aan te trekken. Eenmaal aangekleed volgen de safety drills en kunnen we vertrekken. Ik ben duiker één en ga voorop. Lang blijft het erg ondiep maar dan krijgen we meer water……..

Na een tijdje is onze eerste droge sump een feit. We moeten er uit om verder te kunnen. Ik gebaar mijn bedoelingen die direct worden begrepen. Met de ademautomaat in onze mond trekken we onze vinnen uit om door het droge deel heen te lopen. Uitkijken voor de scherpe stukken rots, voeten niet omzwikken en niet in de main line vast komen te zitten anders val je. Overal hoor je druppend water, de kleuren en vormen van de rots veranderen per centimeter die je loopt.
Na de vinnen weer daar te hebben waar we er het meeste aan hebben controleer ik of een ieder er klaar voor is. Ja, we kunnen verder. De gasvoorraad wordt in de gaten gehouden door de teamleden zoals dat geleerd is. We blijven ons bij iedere bocht verbazen wat er nu weer achter zit. Ondertussen zijn we aardig ver de grot in gezwommen en het verveelt niet………
Als ik sump twee zie naderen controleer ik nogmaals mijn gasvoorraad; bijna op turn pressure. Ik geeft het signaal ‘call the dive’ dat direct door alle teamleden wordt bevestigd. Nog even het hoofd boven water om te kijken hoe deze sump eruit ziet. We zitten 800 meter ver in de grot en het is inderdaad mooi geweest.

Op de weg terug verloopt ook alles volgens plan….geweldige duik. Als onze duik ten einde is zijn we allemaal onder de indruk van deze grot.
Op onze vraag voor nog een tweede duikje wordt er een beetje gegrinnikt. Het is inmiddels al rond de klok van 15:00 uur. En nu moet alles nog de grot uit. De teamleden zijn overtuigd en we beginnen voor het laatst deze trip aan het opruimen van onze duikspullen.

We zijn terug thuis en hangen onze pakken te drogen. De rest blijft in de auto’s.
We nemen een biertje en praten nog na over dingen die de afgelopen duiken gebeurt zijn. Ook de duik van vandaag had zo een hoofdstuk van een paar bladzijden kunnen zijn.
Het is inmiddels tijd om aan tafel te gaan en te genieten van het lekkers dat Monique weer heeft weten te creëren.
Na het dessert neemt Ron het woord om een ieder te bedanken voor zijn gezelligheid en aandeel in dit event. Hij benadrukt nog even de inzet van de organisator/kartrekker en dankt Frank daarvoor die dit te veel eer vindt. Verder toont Ron de shirts die hij heeft laten maken voor deze trip. Hier worden ’s avonds nog wat groeps foto’s van gemaakt.

Slot:

Zondagmorgen is het tijd om na het ontbijt te vertrekken. Toch nog even een foto van de groep in verse outfit gemaakt door Arthur ,de zoon van Harald, die dit graag voor ons doet.

We kijken allemaal terug op een leuk event. We zijn dan ook voornemens om voor 2015 weer het een en ander te plannen.
Eerst houden we nog een evaluatie om gewoon nog eens na te genieten en herinneringen op te halen van gebeurtenissen die niet vermeldt zijn in dit verslag maar die wel zeker grappig waren.
Tijdens dit schrijven zijn wel weer de uitstapjes naar Duitsland geregeld. Hiervan probeer ik ook weer een verslagje te maken.